श्री स्वामी चरित्र सारामृत दशमोध्याय

१०
। श्री स्वामी चरित्र सारामृत दशमोध्याय ।

॥ श्री गणेशाय नमः ॥ गाठी होते पूर्वपुण्य । म्हणूनी पावलो नरजन्म । याचे सार्थक उत्तम । करणे उचित आपणा ॥१॥ ऐसा मनी करुनी विचार । आरंभिले स्वामीचरित्र । ते शेवटासी नेणार । स्वामी समर्थ असती पै ॥२॥ हावेरी नामक ग्रामी । यजुर्वेदी गृहस्थाश्रमी । बाळाप्पा नामे द्विज कोणी । राहते होते आनंदे ॥३॥ संपत्ती आणि संतती । अनुकूल सर्व तयांप्रती । सावकारी सराफी करिती । जनी वागती प्रतिष्ठित ॥४॥ तीस वर्षांचे वय झाले । संसाराते उबगले । सद़्गुरुसेवेचे दिवस आले । मती पालटली तयांची ॥५॥ लटिका अवघा संसार । यामाजी नाही सार । परलोकी दारा पुत्र । कोणी नये कामाते ॥६॥ इहलोकी जे जे करावे । परलोकी त्याचे फळ भोगावे । दुष्कर्माने दुःख भोगावे । सत्कर्मे सौख्य पाविजे ॥७॥ बाळाप्पाचे मनात । यापरी विचार येत । सदा उद्विग्न चित्त । व्यवहारी सौख्य वाटेना ॥८॥ जरी संसारी वर्तती । तरी मनी नाही शांती । योग्य सद़्गुरु आपणाप्रती । कोठे आता भेटेल ॥९॥ हाचि विचार रात्रंदिन । चित्ताचे न होय समाधान । तयांप्रती सुस्वप्न । तीन रात्री एक पडे ॥१०॥ पंचपक्वान्ने सुवर्ण ताटी । भरोनी आपणापुढे येती । पाहोनिया ऐशा गोष्टी । उल्हासले मानस ॥११॥ तात्काळ केला निर्धार । सोडावे सर्व घरदार । मायापाश दृढतर । विवेकशस्त्रे तोडावा ॥१२॥ सोलापुरी काम आम्हांसी । ऐसे सांगून सर्वत्रांसी । निघाले सद़्गुरु शोधासी । घरदार सोडिले ॥१३॥ मुरगोड ग्राम प्रख्यात । तेथे आले फिरत फिरत । जेथे चिदंबर दिक्षीत । महापुरुष जन्मले ॥१४॥ ते ईश्वरी अवतार । लोकां दाविले चमत्कार । तयांचा महिमा अपार । वर्णू केवि अल्प मती ॥१५॥ स्वामीचरित्र वर्णितां । चिदंबर दिक्षीतांची कथा । आठवली ते वर्णिता । सर्व दोष हरतील ॥१६॥ महायात्रा संकल्पेकरुन । जन निघती घराहून । परी मार्गी लागल्या पुण्यस्थान । स्नानदान करिताती ॥१७॥ महायात्रा स्वामीचरित्र । ग्रेथ क्रमिता मी किंकर । मार्गी लागले अति पवित्र । चिदंबराचे पुण्यस्थान ॥१८॥ तयांचे घेउनी दर्शन । पुढे करावे मार्गक्रमण । श्रोती होउनी सावधान । श्रवणी सादर असावे ॥१९॥ मुरगोडी मल्हार दीक्षित । वेदशास्त्री पारंगत । धर्मकर्मी सदारत । ईश्वरभक्त तैसाची ॥२०॥ जयांची ख्याती सर्वत्र । विद्याधनाचे माहेर । अलिप्तपणे संसार । करोनी काळ क्रमिताती ॥२१॥ परी तया नाही संतती । म्हणोनिया उद्विग्न चित्ती । मग शिवाराधना करिती । कामना चित्ती धरोनी ॥२२॥ द्वादश वर्षे अनुष्ठान । केले शंकराचे पूजन । सदाशिव प्रसन्न होऊन । वर देत तयांसी ॥२३॥ तुझी भक्ती पाहोन । संतुष्ट झाले माझे मन । मीच तुझा पुत्र होईन । भरवसा पूर्ण असावा ॥२४॥ ऐकोनिया वरासी । आनंदले मानसी । वार्ता सांगता कांतेसी । तीही चित्ती तोषली ॥२५॥ तियेसी झाले गर्भधारण । आनंदले उभयतांचे मन । जो साक्षात उमारमण । तिच्या उदरी राहिला ॥२६॥ अनंत ब्रह्मांड ज्याचे उदरी । इच्छामात्र घडी मोडी । तो परमात्मा त्रिपुरारी । गर्भवास भोगीत ॥२७॥ नवमास भरता पूर्ण । कांता प्रसवली पुत्ररत्न । मल्हार दीक्षिते आनंदोन । संस्कार केले यथाविधी ॥२८॥ चिदंबर नामाभिधान । ठेवियले तयालागून । शुक्ल पक्षीय शशिसमान । बाळ वाढू लागले ॥२९॥ प्रत्यक्ष शंकर अवतरला । करु लागला बाललीला । पाहोनी जनी-जनकाला । कौतुक अत्यंत वाटतसे ॥३०॥ पुढे केले मौजीबंधन । वेदशास्त्री झाले निपुण । निघंट शिक्षा व्याकरण । काव्यग्रंथ पढविले ॥३१॥ एकदा यजमानाचे घरी । व्रत होते गजगौरी । चिदंबर तया अवसरी । पुजेलागी आणिले ॥३२॥ मृत्तिकेचा गज करोन । पूजा करिती यजमान । यथाविधी सर्व पूजन । दीक्षित त्यांसी सांगती ॥३३॥ प्राणप्रतिष्ठा मंत्र म्हणता । गजासी प्राण येउनी तत्त्वता । चालू लागला हे पाहता । विस्मित झाले यजमान ॥३४॥ बाळपणी ऐशी कृति । पाहोनी सर्व आश्चर्य करिती । हे ईश्वर अवतार म्हणती । सर्वत्र ख्याती पसरली ॥३५॥ ऐशी लीला अपार । दाखविती चिदंबर । प्रत्यक्ष जे का शंकर । जगदुद्धारार्थ अवतरले ॥३६॥ असो पुढे प्रौढपणी । यज्ञ केला दीक्षितांनी । सर्व सामग्री मिळवूनी । द्रव्य बहुत खर्चिले ॥३७॥ तया समयी एके दिनी । ब्राह्मण बैसले भोजनी । तूप गेले सरोनी । दीक्षिताते समजले ॥३८॥ जले भरले होते घट । तयांसी लाविता अमृतहस्त । ते घृत झाले समस्त । आश्चर्य करिती सर्व जन ॥३९॥ तेव्हा पुणे शहरामाजी । पेशवे होते रावबाजी । एके समयी ते सहजी । दर्शनाते पातले ॥४०॥ अन्यायाने राज्य करीत । दुसऱ्यांचे द्रव्य हरीत । यामुळे जन झाले त्रस्त । दाद त्यांची लागेना ॥४१॥ तयांनी हे ऐकोन । मुरगोडी आले धावोन । म्हणती दीक्षितांसी सांगून । दाद आपुली लावावी ॥४२॥ रावबाजीसी वृत्तान्त । कर्णोपकर्णी झाला श्रुत । म्हणती जे सांगतील दिक्षीत । ते अमान्य करवेना ॥४३॥ मग दीक्षितांसी निरोप पाठविला । आम्ही येतो दर्शनाला । परी आपण आम्हांला । त्वरीत निरोप देईजे ॥४४॥ ऐसे सांगता दीक्षितांप्रती । तये वेळी काय बोलती । आता पालटली तुझी मती । त्वरीत मागसी निरोप ॥४५॥ कोपला तुजवरी ईश्वर । जाईल राज्यलक्ष्मी सर्व । वचनी ठेवी निर्धार । निरोप तुज दिला असे ॥४६॥ सिद्धवाक्य सत्य झाले । रावबाजीचे राज्य गेले । ब्रह्मावर्ती राहिले । परतंत्र जन्मभरी ॥४७॥ एके समयी अक्कलकोटी । दीक्षितांच्या निघाल्या गोष्टी । तेव्हा बोलले स्वामी यती । आम्ही त्याते जाणतो ॥४८॥ यज्ञसमारंभाचे अवसरी । आम्ही होतो त्यांच्या घरी । तूप वाढण्याची कामगिरी । आम्हांकडे तै होती ॥४९॥ लीलाविग्रही श्रीस्वामी । जयांचे आगमन त्रिभुवनी । ते दीक्षितांच्या सदनी । असतील नवल नसेची ॥५०॥ महासिद्ध दीक्षित । त्यांचे वर्णिले अल्पवृत्त । मुरगोडी बाळाप्पा येत । पुण्यस्थान जाणोनी ॥५१॥ तिथे ऐकिला वृत्तान्त । अक्कलकोटी स्वामीसमर्थ । भक्तजन तारणार्थ । यतिरुपे प्रगटले ॥५२॥ अमृतासमान रसाळ कथा । ऐकता पावन श्रोता-वक्ता । करोनिया एकाग्र चित्ता । अवधान द्यावे श्रोते हो ॥५३॥ पुढले अध्यायी कथन । बाळाप्पा करील जप ध्यान । तयाची भक्ती देखोन । स्वामी कृपा करतील ॥५४॥ भक्तजनांची माउली । अक्कलकोटी प्रगटली । सदा कृपेची साउली । आम्हांवरी करो ते ॥५५॥ मागणे हेचि स्वामीप्रती । दृढ इच्छा माझे चित्ती । शंकराची प्रेमळ प्रीती । दास विष्णुवरी असो ते ॥५६॥ इति श्री स्वामी चरित्र सारामृत । नाना प्राकृत कथा संमत । सदा परिसोत प्रेमळ भक्त । दशमोऽध्याय गोड हा ॥५७॥

॥ श्रीस्वामीचरणार्पणमस्तु ॥ श्रीमस्तु शुभंभवती ॥

🙏🏻🌹🙏🏻🌹🙏🏻🌹🙏🏻🌹🙏🏻🌹
*🙏🏻🌹|| श्री स्वामी समर्थ ||🌹🙏🏻*

*स्वामीचरिञ आध्याय१०वा*

*वर्णन*-

*या अध्यायामध्ये असे *वर्णन केले आहे की*,
*हावेरी नावाचे एक गाव* *होते ,त्या ठिकाणी बाळप्पा नावाचे गृहस्थ आनंदाने राहत होते* .
*त्याच्या कडे संपत्ती  आणि संतती या सर्व गोष्टी अनुकूल होत्या .ते* *सावकारी सराफी होते* .
*तीस वर्षाचे वय असताना ते संसारात उबगले*.
*पण त्याचे संसारात मन लागेना*.
*ते राञ दिवस विचार करत असतं की आपल्याला योग्य सद्गुरु कधी भेटेल*.
*त्यांना ऐके रात्री एक स्वप्न पडते की पंचपक्कान्ने* *सुवर्ण ताटामध्ये दिसले आणि ते ताट त्याच्या पुढे आल्याचे दिसले, या गोष्टी* *पाहून त्याचे मन उल्हासले*.
*त्यांनी त्याचवेळी निश्चय केला की सर्व घरदार सोडावे*.
*ते सोलापूरला आम्हांला काम असे सांगून सद्गुरु शोधण्यासाठी घराबाहेर पडले* .
*मुरगोड हे गाव प्रसिध्द होते बाळप्पा तेथे फिरत फिरत* *येतात .याच ठिकाणी चिदंबर दीक्षित नावाचे महापुरूष याचा जन्म झालेला होता*.
*त्यांना ईश्वरी अवतार मानत असत,त्यांनी अनेक चमत्कार करून दाखविले होते* .
*त्याची कथा पुढे सांगितली आहे .मुरगोडी मल्हार दीक्षित ते वेदशास्ञी पारंगत होते* .
*त्याची ख्याती सर्वत्र होती* .
*परंतु त्यांना संतती नव्हती , त्यामुळे ते शिवाची आराधना करत होते* .
*व्दादश वर्षे त्यांनी अनुष्ठान केले  , शंकराचे पूजन केले* . *मग त्यांना शंकर प्रसन्न होऊन वर देतात की मीच तुझा पुञ म्हणून जन्माला* येईल* .
*मग पुढे नऊ महिन्यांनी दिक्षिताच्या पत्नीच्या पोटी शंकररानी जन्म घेतला* .
*ते बालपणीच विविध *चमत्कार करू लागले* .
*मग पुढे ते बालक वेदशास्ञ निपुण झाले .तसेच* *काव्यग्रंथ देखील त्यानी पठन केले होते* .
*एकदा एका यजमानाच्या घरी गजगौरीचे व्रत होते* .
*तेव्हा त्या ठिकाणी *दिक्षितानी या बालकाला देखील तेथे आणले होते* .
*त्या ठिकाणी गजाची मूर्ती बनवली होती .आणि त्या मूर्तीची पूजा केली जात असे*.
*त्या बालकाने काही मंञ म्हणता त्या मूर्ती मधील* *असणाऱ्या गजा मध्ये प्राण आले आणि ते गज चालू लागले* .
*हे पाहून तेथील यजमान आश्चर्य चकीत झाले* .
*इतक्या लहानपणी असे चमत्कार केल्यामुळे त्यांना  सर्वजण ईश्वर अवतार समजू लागले* .

*पुढे पुणे या शहरामधी *पेशवे म्हणून रावबाजी गृहस्थ होते* .
*हे गृहस्थ दीक्षित यांच्या ठिकाणी दर्शनासाठी आले होते* .
*दीक्षिताना रावबाजी बद्दल सर्व माहिती मिळते ,रावबाजी हे दुसऱ्याचे द्रव* *लुबाडत असत, दुसऱ्यानं *वर अन्याय करत असत*.
*दीक्षित त्यांना म्हणतात की* *तुमच्या वर ईश्वरी कोप होईल सर्व राजलक्ष्मी जाईल* .
*आणि काही दिवसातच दीक्षिताचे हे वाक्य खरे होते रावबाजीचे सर्व राज्य जाते* .
*अशी कथा दीक्षिताची सांगण्यात आली आहे* .
*बाळप्पा मुरगोडी नगरात आल्यावर त्यांना समजते की अक्कलकोटला स्वामीसमर्थ  ईश्वरी अवतार प्रकटले आहे ,तेव्हा आता बाळप्पा स्वामीच्या*
*भेटीसाठी अक्कलकोटला निघाले आहेत* .
*असे वर्णन या अध्यायामध्ये केले आहे*
🙏🏻🌹|| श्री स्वामी समर्थ ||🌹🙏🏻
🙏🏻🌹🙏🏻🌹🙏🏻🌹🙏🏻🌹🙏🏻🌹